Kader

Zeki Demirkubuz'un 2006 filmi...

Karanlik atmosfer, dar acili kamera cekimleri, durup dururken acilan kapilar, nevrotik karakterler...Masumiyet'ten koklerini alan hikaye... Ugur-Bekir-Zagor...Birbirine gorunur/gorunmez iplerle bagli hayatlar...Bitis mukavelesine bile bile imza atilan bir nefeslik "siradan" yasamlarin kaderi...

Tutku/saplanti, hikaye orgusunde zaman/mekan kivrimindan siyrilmis yansiyor bizlere. Bir bakmissiniz Demirkubuz, bildiginiz zaman kavramini sorgulattiriyor size.

Filmin sonunda dusundugunuz tek sey var: "Kader mi, hic de degil, basbayagi saplanti bu" diyosunuz. Aradan birkac gun geciyor. "Evet, o saplantiya giden yol tamamen Kader".

Bekir diyor ki:

"Gecen gece cocuk hastaydi. Ilaci bitmis, almak icin disari ciktim. Saga sola saldirip nobetci eczane ariyoruz. Birden durup dururken icim ciz etti. Bi baktim gene ayni karin agrisi. Oyle ozlemisim ki seni. Donerken bi meyhane gordum. Bi tek iceri girdigimi hatirliyorum bi de rakiya yumuldugumu. Arkasindan en az dort cigaralik…Sonra gozumu bir actim karsidan karli daglar geciyor. Bi daha actim basimda bi cocuk: “Kalk abi.” diyor “Kars’a geldik.” Otobusten indim, yurumeye basladim. Dedim, allah’im nerdeyim ben? Burasi neresi? Sonra guc bela burayi buldum. Kapinin onunde durup dusundum. Dedim Bekir, bu kapi ahiret kapisi. Burasi sirat koprusu. Bu sefer de gecersen bi daha geri donemezsin. Iyi dusun dedim. Dusundum, dusundum…ama olmadi, donemedim. sonra, bak oglum dedim kendi kendime. Yolu yok cekeceksin. Isyan etmenin faydasi yok, kaderin boyle. Yol belli, eg basini, usul usul yuru simdi."

"Baska yolu yok bunun, yazikmis, kilmis, tuymus, hepsi hesap edildi bunlarin, de ki iyilik ediyorsun, de ki sevap isliyorsun, herkesin inandigi bir sey vardir bu amina koydugumun dunyasinda benim ki de sensin"