Vakt-i evveldi. Seni tanıdığımda haftasonu beni taksiyle aldıran "kişi"ydin sadece. Bense etraftaki aptal insanlarin "anneni mi daha cok seviyosun babanı mı?" gibi gereksiz sorularına maruz kalan, legolarına gozu gibi bakan, ansiklopedi okumaya bayılan bi cocuktum. Sen haftasonları taksi gonderdiginde, cogu zaman gitmek istemezdim. Annem her defasında "baban oğlum o senin" derdi. "Gitmek istemiyorum anne, sen hep calısıyosun, bu cumartesiyi de beraber gecirelim" derdim. Annemse "olmaz gideceksin, baban seni özlüyor" derdi. Alınmış cicili bicili hediyelere kanaraktan, babaannesine birakılan cocuk olarak gecerdi cogu zaman haftasonları. Aradan cok sonra sen, ben ilkokul 4teyken bize geldin. Anladım ki annemle barısmıstınız. Uzunca muddet tanımlayamadım seni. Onun ustunden de zaman gecti bayaa bi. Babalı aile hayatı. cok enterasandı. Zamanla, seni evde gormek imkansız hale gelmişti. Haftanın 4 gunu geceleri cok gec geliyordun eve. Hem de ustelik anlamlandıramadıgım ruh halinle. Annem kısık sesle "yine mi ictin sen" derdi sana. "Cocuk yarın okula gidecek sessiz ol derdi". Ama sen duymazdın. Bagırarak, bazen kufurler savurarak konusurdun. Haftanın kalan gunlerinde ise anlamsız sekilde olmazdın evde. Bi gun once cıkıp gitmiştin ve kimse bilmezdi nerde oldugunu. Telefon denilen icat sana ne ifade ederdi anlayamazdım. Hic bi sey olmamıs gibi cıkıp gelirdin üstüne, acıklama bile yapmadan. Sonra birgun sen yine gittin ama bi daha gelmedin, aramadın bi daha ki zaten aramak sana gore hiç değildi. Sonrası mı? Fen lisesini bitirdim. ama sen yoktun, össye girdiğimde de...ilk traşımı "deneme yanılma" yontemiyle buldugumda da sen yoktun; ilk aşık olduğumda da ve terkedildiğimde de, üzüntüden/depresyondan alkol komasına girdiğimde de...sigaraya basladiğimdan da haberin yoktu. kaç dogumgunum gecti sen gideli, dunyanın 4 bir yerinden kutlanırdım ama sen kutlamazdın hic bi zaman, bu sene arar diye de beklerdim ergen zamanlarımda, safca. üniversitedeyken de değişmedi hiç birşey okuduğum yeri gelip görmedin bile..ne yer ne içer hiç merak etmedin. ama orda burda "üniversitede okuyor oglum" demekten çekinmedin de. mezun oldugumda da yoktun. boylece sen sokakta yuruyen ahmet amcadan, dolmustaki ali amcadan farkını yitirmeye basladın. babaamcaya dönüştün sonuçta. şimdi-20li yaşlarının ikinci yarısında-işinde gücünde, ama evlenip coluk cocuga karısmaktan ürken, babasıyla maclara giden yada rakı masasında kadeh tokuşturan arkadaşlarına içten gıpta eden, seçilmiş ailesi-arkadaşları-tarafından sımsıkı sarmalanan bir oğlun var baba... gurur duyabilirsin benimle. sensiz de basardım herşeyi. senin sevginden, ilginden her daim uzak; her daim sensiz...etrafıma ordugum demir duvarlarla buyudum. ben buyudukce o duvarlar kalınlastı, sayende. Pardon, sayende değil. Yokluğunla.
Tuhaf bir şekilde; hem buruk hem mutluyum bugün baba; okul çıkışlarında senin kucağına koşup da sarılmadan hiç; eve geç kaldığım için senden hiç azar işitmeden; yahut ihtiyaç duyduğumda yanımda hiç sen olmadan... başardım babaamca. babalar gununu kutlayamıyorum kusura bakma. ben bügün bütün babaların-senin de dahil olduğun-değil de, kutlanmayı hak eden babaların gününü kutladım ve de bitti.
Ama yine de babaamcalar gunun kutlu olsun.
