Tokat. Hem de kocamanindan.
Havuclu-tarcinli kek. Sahip olunan ve kaybedilen en son sey.
Son sahneden sonra, "cok zor be anne, cok zor" yankilandi kulaklarimda.
Pardon birisi yutkunmak mi demisti?
"Karlarin ustunde donmak uzeresin, uyku tatli geliyor simdi ama aslinda oldugunun farkinda degilsin"
NOT: Son sahne yok mu, pasajdan cikip bir o tarafa bir bu tarafa gidis...Tek kelimeyle muhtesem.
4 comments:
dün filme ikinci kere daha gittim, yine koca salonda ağlayan ilk bendim. sonunu bile bile yine ağladım, sonuna bitiyorum. adamın o şaşkın şakın yalpalar haline, ah....
bu kadar hayalkırıklığı yaşatan ikinci bi'film yok bana.olmamış diyoruz çağancım.anlamazdım ve yahut ben.haha.
ama artık yeni yazı bir zahmet, ayıp oluyor böyle :)
ben ikinciye gittim ve yine de begendim.
Post a Comment